دانشگاه آزاد اسلامی
واحد تهران جنوب
دانشکده تحصیلات تکمیلی

سمینار برای دریافت درجه کارشناسی ارشد “M.sc”
مهندسی پلیمر – صنایع پلیمر

عنوان :
تأثیر زمانمندی حرارتی بر روی خواص رزینهای فنولی

برای رعایت حریم خصوصی اسامی استاد راهنما،استاد مشاور و نگارنده درج نمی شود

تکه هایی از متن به عنوان نمونه :

(ممکن است هنگام انتقال از فایل اصلی به داخل سایت بعضی متون به هم بریزد یا بعضی نمادها و اشکال درج نشود ولی در فایل دانلودی همه چیز مرتب و کامل است)

چکیده
برای نشان دادن تأثیر زمانمندی حرارتی بر روی خواص رزینهای فنولی ، خواص ضربه پذیری
ایزود نمونه های باناچ و بدون ناچ یک سری از کامپوزیت های فنولیک شیشه در معرض حرارت
های 180 و 300 و 800 درجه سانتیگراد و همچنین تغییرات در پاسخ دینامیکی آنها در معرض
حرارت 180 درجه سانتیگراد در طی مدت حداکثر 28 روز توسط آنالیز دینامیکی مورد بررسی
قرار گرفته است. برای آماده کردن کامپوزیت چهار رزین فنولیک شامل رزول ، نووالاک، ترکیب
رزول و نووالاک ، کوپلیمر فوران – نوولاک / رزول مورد استفاده قرار گرفته است.
خواص ضربه ای نمونه های با ناچ و بدون ناچ تمام کامپوزیت های s-glass در معرض حرارتی
180 درجه سانتیگراد فوق را برای مدت زمانی تا 28 روز بهبود بخشید. بهترین نتایج در دمای
180 درجه سانتیگراد برای کامپوزیت های با پایه کوپلیمر بدست آمد. گرچه تخریب حرارتی در
300 درجه سانتیگراد برای زمانهایی بیشتر از یک روز منجر به کاهش قابل توجه کارآیی این
کامپوزیت می شود.
بهترین حفظ خواص ضربه ای در دماهای 300 و 800 درجه سانتیگراد برای کامپوزیت های
ساخته شده ازترکیب رزول – نووالاک مشاهده می شود. نتایج نشان می دهد که خواص ضربه
کامپوزیت های فنولیک ساخته شده با رزین های اصلاح شده یعنی همان ترکیب رزول – نووالاک
یا رزین کوپلیمر فوران – نووالاک / رزول به طور قابل توجه ارتقاء می یابد.
180 به مدت یک روز منجر به بهبود خواص o نتایج نشان می دهد که زمانمندی حرارتی در c
هرچهار نوع رزین فنولیک می شود،همان طور که افزایش دمای نقطه ماکزیمم منحنی مدول
(′′E ) و ( tan δ ) برحسب دما نشان می دهد.

مقدمه
کامپوزیت های پلیمری کاربردهای بسیار زیادی در صنایع مختلف دارند به دلیل مقاومت بسیار
خوب و خاصیت ضربه پذیری بسیار عالی و همچنین ظرفیت ویژه آنهادر کاهش و یا زیاد کردن
وزن عرشه کشتی مورد توجه خاص و ویژه ای در صنعت کشتی سازی قرار گرفته است. پایداری و
مقاومت آنها در برابر زنگ زدگی و تخریب تدریجی توسط محیط آبی و دریایی یکی از مزیت های
بسیار زیاد آنهاست. استفاده از پلیمرها در صنایع مخلتف همیشه نگرانی هایی در خصوص قابلیت
احتراق و حرارت به وجود می آورد. یکی از روشهای جلوگیری از این مشکل اضافه کردن تاخیر
دهنده ها و مواد بازدارنده از آتش و مواد فروکش کننده دود به رزین است. در حالی که این کار
ممکن است در بعضی از کاربردها موثر واقع شود، اما این روش دارای ضعف هایی است، بعضی از
مکمل ها ممکن است خواص مکانیکی رزین را تخریب کنند.
وقتی که ماده پلیمری شعله ور می شود ممکن است که تأخیر دهنده های شعله که برای بالا
بردن و زیاد کردن دمای احتراق و تشعشع و کاهش سرعت پخش شعله و حرارت به یک رزین
اضافه می شود باعث شود که سرعت و درجه آزادی و رهایی دود و گازهای سمی را زیاد کند.
به خاطر ساختار و ترکیب خاص شیمیایی آنها قابلیت شعله ور شدن مستلزم استفاده از رزین
هایی می باشد که در برابر حرارت و شعله مقاومتر هستند که این یک روش نسبتأ متفاوت برای
جلوگیری از این مشکل است. در مقایسه با دیگر رزین های ترموست نظیر پلی استرها و اپوکسی
ها رزین های فنولیک مقاومت بهتری در برابر حرارت دارند همچنین آنها ارزانتر از بسیاری از رزین
هایی هستند که خواصی شبیه آنها مثل PEEK دارند که آنها را برای مصارف و کاربردهایی که
در حجم و اندازه های زیاد دارند جذاب تر می کند. مقاومت و پایداری فنولیک ها در برابر آتش
مستقیمأ به ساختار و ترکیب و به مکانیزم های تخریب حرارتی و گرمایی این پلیمرها بستگی
دارد. در مقایسه با رزین های پلی استر تخریب حرارتی رزین های فنولیک منجر به تولید چار در
ساختار آن می شود که منجر به سرعت ها و درجات بسیار کم و پائین پخش و گسترش شعله و
حرارت می شود.
فنولیک ها دارای یک مقدار بسیار زیادی اکسیژن اصلی (45 -70%) هستند و بنابراین احتراق
و شعله ور شدن آنها دشوار است و در یک شرایط سوختن حفظ می شوند. فنولیک ها همچنین
در میان پائین ترین پلاستیک های تولیدکننده دود هستند که شناخته شده اند. علاوه بر این
فنولیک ها دودی را تولید می کنند که از حداکثر پلاستیک های دودکننده و تأخیر دهنده شعله و
حرارت، یک رزین فنولیک استاندارد تولید شده چهار برابر کمتر منوکسید کربن شش برابر کمتر
هیدروژن کلراید و مقادیر هیدروژن برمید یک قاعده و نظمی با قدرت و حجمی پائین تر و کمتر
تولید می کند. مقاومت فنولیک ها در برابر آتش را حتی بیشتر می توان با معرفی کردن و وارد
کردن عناصر دورکننده حرارت و شعله از جمله فسفر و برم را به اثبات رساند. در مقایسه با موارد
مشابه و به دست آمده از طریق افزایش فسفر در مرحله پلیمر افزایش فسفر در مرحله مونومر تا
حد بسیار زیادی در معرض حرارتی و اضافه کردن اکسیژن محدود کننده به رزین آن را تقویت
می کند.

برای دانلود متن کامل پایان نامه اینجا کلیک کنید.