بررسی عملکرد حلال های مختلف جهت جذب دی اکسیدکربن در برج جذب بستر سیال
استاد راهنما
دکتر عبدالحسین جهانمیری
شهریور 1392
چکیده
در میان گازهای گلخانه ای دی اکسیدکربن به عنوان عمدهترین و مهمترین گاز گلخانهای بیشترین سهم را در گرمایش جهانی زمین دارا میباشد. روشهای مختلفی جهت جذب دی اکسیدکربن از جریان های گازی وجود دارد. یکی از روشهای قابل اعتماد و موثر در صنعت جهت جذب دی اکسیدکربن از جریان های گازی روش جذب شیمیایی میباشد. مهمترین عامل تاثیر گذار بر هزینههای عملیاتی در روش جذب شیمیایی انتخاب یک حلال مناسب میباشد. در این مطالعه با توجه به پارامترهایی از قبیل ساختار مولکولی، جرم مولکولی، حلالیت در آب، نقطه جوش، سمی بودن و در دسترس بودن، حلال های ترکیب پتاسیم کربنات با اسید بوریک، پپرازین اتیل آمین و تترااتیلن پنتاآمین، ترکیب مونواتانول آمین با پپرازین اتیل آمین و تترااتیلن پنتاآمین، ترکیب پپرازین اتیل آمین با تترااتیلن پنتاآمین، ترکیب تری سدیم فسفات با مونواتانول آمین، پپرازین اتیل آمین، تترااتیلن پنتاآمین و اسید بوریک به عنوان جاذب های شیمیایی جدید دی اکسیدکربن انتخاب شدند. حلالیت تعادلی محلول های جدید با استفاده از یک راکتور ناپیوسته همزن دار در دماهای 30 ، 40 و 50 درجه سانتیگراد و در فشارهای جزئی دی اکسیدکربن بین 0 تا 60 کیلو پاسکال اندازه گیری گردید. در تمامی مراحل آزمایشات نتایج حلالیت گاز به عنوان ظرفیت تعادلی (مول دی اکسیدکربن / مول حلال) و به صورت تابعی از فشار جزیی دی اکسیدکربن ارائه شده است. نتایج آزمایشات نشان داد که حلال های انتخاب شده دارای ظرفیت تعادلی بیشتری از مونواتانول آمین میباشند. همچنین راندمان جذب حلال های انتخاب شده در برج جذب بستر سیالی به ارتفاع 120 سانتیمتر و قطر 15 سانتیمتر مورد ارزیابی قرار گرفت. تاثیر پارامترهای مختلف از جمله قطر پرکن ها، ارتفاع بستر ثابت پرکن ها، دبی مایع و سرعت گاز بر افت فشار برج و راندمان جذب نیز بررسی گردید.